W depresji typowej występują wszystkie główne objawy:

• przewlekły smutek,
• zniechęcenie do życia,
• znaczące obniżenie witalności,
• brak apetytu i związana z tym utrata wagi.

Rozróżnia się także depresję z cechami melancholicznymi. Osoby z tym typem depresji często mają poczucie winy a ich nastrój nie zmienia się bez względu na wydarzenia dziejące się wokół.

Z kolei depresja lękowa, zwana inaczej agitowaną przejawia się wyjątkowo silnym uczuciem niepokoju, z nerwowym pobudzeniem włącznie. Dominuje znaczące obniżenie poczucia własnej wartości, a przyszłość jawi się wyłącznie w czarnych barwach. U osób z tym typem depresji istnieje wysokie ryzyko samobójstwa.

Istnieje również typ zwany depresją urojeniową, w której nasilenie objawów związanych z obniżeniem własnej wartości i negatywnymi myślami o przyszłości osiąga poziom urojeń. Chorzy odnoszą wtedy obojętne sygnały z otoczenia do siebie, samoudręczają się . Może pojawić się myślenie katastroficzne i nieufność wobec bliskich.

Wybitne spowolnienie psychoruchowe występuje w depresji z zahamowaniem, czyli osłupieniu depresyjnym. Chorzy nie podejmują żadnej aktywności, nie można z nimi nawiązać kontaktu słownego. Mają zastygły, cierpiący wyraz twarzy. Przestają jeść. Taka depresja wymaga intensywnego leczenia szpitalnego.

U niektórych osób może wystąpić depresja hipochondryczna, polegająca na zaburzeniu przekonania o własnym stanie zdrowia. Osoby te są przekonane o poważnej, przewlekłej chorobie na jaką zapadły. Jako objawy wymieniają wiele dolegliwości, które nie znajdują potwierdzenia w dalszej diagnozie.

Dystymia określana jest jako przewlekłe obniżenie nastroju trwające co najmniej dwa lata. Osoby z dystymią są przez większą część dnia smutne, zmęczone, mają poczucie nieradzenia sobie. Objawy nie spełniają kryteriów epizodu depresyjnego, ale powodują cierpienie chorych.

Zespoły depresyjne, w których zdecydowanie dominuje jeden lub dwa objawy spoza wymienianych w przebiegu typowej depresji nazywane są depresjami maskowanymi. „Maski” to najczęściej różnego typu dolegliwości bólowe, zaburzenia snu, jadłowstręt lub okresowe nadużywanie alkoholu.

Naprzemiennie występujące stany depresji i manii (w okresach trwających dłużej niż tydzień) to zaburzenie dwubiegunowe (ChAD). Choć występują stany depresyjne – jest czymś odrębnym od zaburzeń depresyjnych nawracających (nawracającej depresji). W okresach maniakalnych osoba z zaburzeniem afektywnym-dwubiegunowym przeżywa gonitwę myśli, często występuje słowotok i zbyt wysokie mniemanie o sobie, a także zaburzenia snu. Oprócz tego choremu trudno jest jasno ocenić sytuację oraz utrzymać uwagę.

Depresja nietypowa (atypowa) to taki stan depresyjny, w którym kluczową rolę odgrywa specyficzne „odwrócenie” cech depresji typowej. Najczęstsza różnica to zwiększony apetyt, czyli objadanie się oraz nadmierna senność. Obniżenie nastroju określane jest jako wygaśnięcie emocjonalne. Chory traci pewność siebie, czuje się słabszy fizycznie i psychicznie, towarzyszy mu niepokój, przeczucie, że wydarzy się coś niedobrego. Bardzo charakterystyczne jest złagodzenie lub nawet ustąpienie objawów po południu lub wieczorem oraz zaburzenia snu w drugiej połowie nocy.

Sezonowe zaburzenie nastroju, czyli depresja zimowa spowodowane jest przede wszystkim niedoborem światła w okresie jesienno-zimowym. Depresja sezonowa trwa kilka tygodni do kilku miesięcy, epizody są zwykle łagodne lub umiarkowane, rzadziej ciężkie. Do dość typowych cech tej depresji należą: nadmierna senność (ze znacznym pogorszeniem jakości snu), znaczne obniżenie energii życiowej, wzmożony apetyt na węglowodany i przyrost masy ciała.

Depresja poporodowa (baby blues) to stan depresyjny, którego przyczyną są zmiany hormonalne towarzyszące ciąży i ogromna odpowiedzialność po porodzie związana z opieką nad niemowlęciem. Do najczęstszych objawów należy poczucie bycia niedobrą matką połączone z obsesyjnym zamartwianiem się o zdrowie dziecka. Kobiety z depresją poporodową boją się zostać same z dzieckiem, mają lęki, że sobie nie poradzą. Dodatkowo kompletnie nie czują więzi z dzieckiem, wydaje się ono zupełnie obce, budzi gniew. Odczuwają zmęczenie, zniechęcenie, wydaje im się, że obowiązki je przerastają. Może także wystąpić bolesność piersi i brzucha.

Artykuł: forumprzeciwdepresji.pl